Barış Manço aramızdan ayrıldığında 12 yaşındaydım. O zamana kadar ailemden ya da yakınlarımdan birinin ölümüne tanık olmamıştım. Barış Manço'nun ölüm haberini aldığımda sanki çok yakın bir akrabam ölmüş gibiydi. O hep evimizdeydi. Bize dünyada bambaşka yerler olduğunu ilk o göstermişti. 5-6 yaşlarındayken "Adam Olacak Çocuk"a katılmak istemeyen var mıydı acaba? Ben hep isterdim ama olmamıştı. "Mini mini bir kuş"u söyleyemedim Barış ağabeyle.
Kar nedeniyle evlerimizde mahsur kaldığımız bir zamana denk geldi bu sefer ölüm yıl dönümü. Gidemedim Moda'ya. Televizyonu açtığım nadir zamanlardan birinde Dream TV'de anısına gösterilen videolarına denk geldim. Boğazım düğümlenir gibi oldu. En son ne zaman böyle güzel Türkçe şarkılar dinlediğimi unutmuştum.
Annemle babamın haricinde, bir de O'nun öğütlerini dinledim hep. Biz adam olacak çocuktuk. Şimdi O'nsuz büyüyen nesile üzülüyorum.
No comments:
Post a Comment